Homenaxe ao neofalante

- Neno, é que che complicaches a vida ti só. Co ben que estabas antes... sen discusións interminábeis, sen teres que dar explicacións cada día da túa vida, sen olladas inquisidoras e eses sorrisos, ora condescendentes ora despectivos, mais sempre mal disimulados.

Vale, meu. Que ao mellor non toda a culpa foi túa, e parte fose daquel profesor que... Como carafio dicías? Si, oh!, que te puñas tan afouto... Ah!, xa lembro: “que me abriu unha xanela a unha realidade tan miña como descoñecida até entón”. Tremenda conachada.

Aínda que eu lle boto máis a culpa ao libro aquel que non parabas de ler. Hostia, se até o baixabas ao bar. Mmm... non recordo o título. Bo, tanto ten. O condenado libro transformoute dun día para outro. Se até cambiaches de nome! Vaia desgusto levaron os teus vellos con ese desprezo que lles fixeches.

E non invento ren. Fuches ti mesmo quen me falou un millón de veces dese malestar cando vas ao banco, ao Concello, ao médico... Ese “Ollo!” que se lles debuxa na mirada aos de Recursos Humanos nas entrevistas de traballo. Esa expresión de máximo noxo dos picolos cando te paran. E que me dis dese “¿Con leche?” que tanto che fode cada vez que pides un café con leite? Asúmeo, amigo, es un turista perpetuo na túa propia cidade.

Tío, mesmo os que o falan de verdade, non os urbanitas que o facedes por trapallada politiqueira, non, os que o mamaron no berce, ben sabes, os de “jueves” e “juzgado”, xa te cheiran ao longo e agarda á espreita, sabéndote alleo. Non es deles, nin dos outros. Es un becho raro. E ben que te decatas cando saes da túa burbulla das reunións, o sindicato, o local, o teu grupo...

Por que esa teima por bateres coa testa contra a realidade? Non enlees o palangre, rapaz. Dependendo da situación elixe o que falas e punto. Que vas ao banco? Xa sabes o que facer. Que estás de esmorga cos colegas? Cambias. E se vas de ligue, en fin, coido innecesario dicirche o que has de facer. Así de doado. Verás cantos problemas desaparecen.

A ver, machiño. Que non digo que o teu non teña mérito, que o ten. Visto todo o lastre que cargas a lombo, debes de ter máis empurre que unha xugada de bois. E non penses que non me importa o tema. Non te confundas. Non che son ningún desleigado abducido polo “pacovázquez style”.

Recordo ben cando o meu avó me contaba, con ollos húmidos, como un policía lle cruzara a cara dunha labazada nos Cantóns da Coruña por llo falar. Ou pensas que non me ferve o sangue, e érache ben cativo, aquela vez que cachei unhas señoras do Casino rindo ás agachadas da lingua e sotaque da miña nai, que daquela traballaba limpando alí?

Lembras cando fun coa empresa reparar todo o sistema eléctrico daquel colexio nas Gándaras? Alucinei, ningún daqueles rapaces o falaba. Nin o primeiro, meu, e estamos a falar de Lugo. Pensas que non me dá mágoa o que está a pasar? E si, tes razón cando dis que non é o que está a pasar, senón o que están a facer. Si, eles, os de sempre. Os poderosos non só nos rouban a plusvalía, tamén a lingua.

Esquece a parolada de antes, neno. Tes mérito, vaia que si. E agardo que teñas forzas para seguir así.

Diante do espello, abriu a billa e refrescou a face. Após secarse e pechar a auga, ficou varios segundos mirándose aos ollos. E moi lentamente, os seus beizos debuxaron un disimulado sorriso. Mentres saía do baño, pensou: “Amigo, teño forzas abondo para seguir este camiño. E por moitos charcos que atopar, non temas, nunca fun un señorito”.