A propaganda antisoviética e Stalin (1ª Parte)

Rob Gowland

TheGuardian (Semanario obreiro do Partido Comunista de Australia)

14/10/15 

Traducido do inglés por Aqueloutras

 

Que sería da propaganda antisoviética sen Stalin como bode expiatorio? Vaites, seguramente aínda estaría entre nós, abofé. É unha potente arma dentro da munición da loita de clases, e os ideólogos do capitalismo úsana decotío. Cando a Unión Soviética existía, calquera nova sobre os seus logros e innovacións era suprimida sempre que fose posíbel. Cando non o era – como aconteceu, por exemplo, co Spútnik ou os avións soviéticos- botaban man do escarnio e a calumnia.

Cando era estudante lembro como un compañeiro de aula me contou que os estibadores foran á folga para arruinaren a economía e posibilitaren a chegada dos rusos e que estes tomasen o mando. Como teoría da conspiración é difícil de superar.  Mais toda esa desinformación promovida con coidado empezou a chegar ao pouco tempo do comezo da Revolución.

Que Lenin era un «axente alemán» e os Soviets (consellos de traballadores e soldados) querían destruír o modo de vida cristián e «abrir a fronte aos alemáns» foron as primeiras mentiras antisoviéticas. Houbo moitas máis (como a sorprendente e quizais a máis memorábel de que «Lenin comía bebés»), mais cando Lenin encetou a Nova Política Económica (NEP) para reconstruír a desfeita economía após a Guerra Mundial, a Guerra Civil e a intervención militar estranxeira (Rusia permaneceu estivo en guerra no seu propio territorio desde 1914 até 1922), as características da propaganda antisoviética trocaron.

Esencialmente, a NEP significou a introdución dunha economía mixta mentres a nova sociedade reconstruía a infraestrutura do país, sentando os piares da reactivación da capacidade produtiva. Os capitalistas dixeron ao mundo, porén, que a NEP amosaba que a Revolución fracasara e que Lenin comprendera que o Socialismo non valía.

Estes ataques á NEP foron acompañados por outros ataques semellantes provenientes da ultraesquerda representada polo opositor a Lenin no Comité Central do Partido Bolxevique, León Trotski. Para rematar coa división e as críticas, a NEP cancelouse antes de tempo. Lenin finou en 1924, após un ano de exceso de traballo e tensión constante. Tiña só 54 anos, o que lle serviu á propaganda occidental para afirmar con ousadía que o seu sucesor como líder bolxevique, Stalin, puidera envelenalo. É a típica calumnia que non precisa ser demostrada para ser eficaz. As probas médicas soviéticas foron tachadas de «propaganda».  Stalin fixo ben o seu traballo, especialmente nunha colectivización da agricultura que sería a base socialista para poder alimentar un proletariado industrial cerne da nova sociedade. Anteriormente, aproximadamente un 5% das 25 millóns de granxas rusas eran propiedade dos campesiños ricos (kulaks), e o 35% dos pobres (o resto eran do campesiñado medio). Os kulaks tentaron sabotar a colectivización, axudados por opositores de dentro do Partido Bolxevique, principalmente oportunistas de dereitas e de esquerdas, seguidores respectivamente de Bukharin e Trotski.

A determinaren que a colectivización da agricultura debía fallar e así desacreditaren o Goberno soviético e o liderado de Stalin no Partido, estes elementos antipartido, con fondos e outras axudas do estranxeiro, aproveitaron a mentalidade de pequenos propietarios persistente entre os campesiños para os persuadiren de non uniren as súas granxas ás dos campesiños pobres e que estes non tirasen proveito disto, e para que non cooperaran ou trataran como iguais aos numerosos campesiños sen terra. Inclusive foron convencidos para se desfaceren das súas colleitas e animais antes de se uniren ás granxas colectivas, «doutro xeito, simplemente os bolxeviques collerán todo». Tamén sabotaron a semente dos cultivos, envelenaron as reservas de carne e, como norma, levaron a cabo unha guerra clandestina contra o poder soviético e os seus esforzos por construír o socialismo na URSS.

O resultado foi a fame en diversas zonas do país, algo aproveitado polos propagandistas do capitalismo para afirmaren que, por algunha causa inexplicábel, Stalin causara a mantenta a fame. Cunha acción tal, dificilmente o campesiñado sería gañado para o socialismo, mais o obxectivo da propaganda non era defender o socialismo senón convencer os traballadores occidentais que o sistema soviético se baseaba na brutalidade criminal e no xenocidio. Provocar deliberadamente a fame era «a clase de cousas que farían os comunistas».

Cando uns poucos anos despois o Goberno soviético puxo en marcha medidas decisivas para asegurar a súa retagarda perante os evidentes preparativos dos gobernos occidentais para lanzaren unha nova guerra contra Rusia encabezada pola Alemaña nazi, a eliminación de potenciais quinta columnistas foi obxecto dunha propaganda antisoviética sen precedentes. A liña propagandística centrouse en reiterar incansabelmente que Stalin «eliminaba os seus inimigos».

E cando foi evidente que os políticos e propagandistas occidentais tentaban provocar unha guerra entre Alemaña e Rusia, en beneficio doutros países occidentais, e que non existía ningunha posibilidade de formar unha significativa alianza antifascista, a dirección soviética  tivo que gañar tempo asinando un pacto de non agresión con Alemaña. Isto provocou a ira nos gobernos occidentais, que puxeron os seus propagandistas a vomitaren todo tipo de lixo equiparando Stalin con Hitler.

Máis tarde, cando a URSS tivo que recorrer á forza militar para mover a súa fronteira cun aliado de Alemaña fortemente armado, Finlandia, de volta á periferia de Leningrado, a súa imaxinación chegou a unha nova dimensión. Calquera babecada servía para utilizar como propaganda antisoviética. Aparentemente Stalin presidía a maquinaria militar máis incompetente que endexamais vira o mundo. O Goberno británico tentou intervir na guerra do lado dos finlandeses, mais a poboación mostrouse pouco disposta. Antes de que puidese ser convencida, Finlandia demandou a paz e moveu a fronteira.

Anteriormente, os xuízos públicos dos elementos quintacolumnistas na Rusia foran ridiculizados. Mentres, os nazis andaban a procura de simpatizantes nazis en toda Europa (e alén) para lideraren os estados monicreques que formarían o Gran Reich Alemán: o decepcionado duque de Windsor en Inglaterra, Quisling en Noruega, o mariscal Pétain e Pierre Laval na Franza, Jozef Tiso en Eslovaquia, a familia real grega de orixe alemá en Grecia, Ante Pavelic en Croacia, e na Rusia o xefe do breve Goberno Provisional anterior á Revolución, Kerenskii, o xeneral da Garda Branca Denikin e o exiliado León Trotski foron todos eles tenteados.

Cando a guerra chegou a Inglaterra e Churchill se converteu en Primeiro Ministro, despachou o duque de Windsor ás Bahamas, deixándoo en fóra de xogo, xunto con moitos outros simpatizantes nazis que, como quintacolumnistas, deixaron de seren un perigo. Cando a guerra chegou a Rusia, era relativamente pouca a actividade da quintacolumna (aínda que, loxicamente, algúns había), mais en canto o Exército Vermello desgarrou as entrañas do exército de Hitler e gañou a guerra – a un prezo infernal -  a propaganda sobre os xuízos, que realmente eran iso as coñecidas como «purgas de Stalin», comezou de novo.

É máis, intensificouse pola urxente necesidade de destruír a imaxe excesivamente positiva da Unión Soviética como resultado do seu papel na guerra. O propio Churchill resucitou a idea de Goebels verbo dunha “cortiña de ferro” presuntamente erguida sobre Europa polo malvado ditador Stalin, idea en que se centraron con paixón os propagandistas, medios e políticos occidentais. 

Stalin non se deixou intimidar polos políticos occidentais e as súas ameazas de usaren armas nucleares – monopolizadas polos EUA durante varios anos - e confiou no poder do movemento obreiro para lles parar os pés, ao tempo que a URSS mantiña unha política de apoio ao cambio revolucionario na Europa do Leste e China, ao movemento anticolonial e ao movemento da clase obreira en todo o mundo.