A militancia comunista e antiimperialista en xeral ten de fuxir como da peste da rota discursiva marcada polo inimigo. Limitarmos o noso discurso a unha sucesión de réplicas aos argumentos lanzados polos imperialistas occidentais é camiñarmos carrouleando por un rego inzado de trampas que só pode conducir á derrota.
O caso sirio
Afortunadamente, após EUA ameazar
cun ataque directo sobre Siria, medraron considerabelmente as voces a se oporen
a unha agresión no Medio Oriente. Mais dita agresión por parte das potencias
occidentais, cando menos de xeito indirecto, principiou hai xa dous anos. Tempo
este en que boa parte destas voces estaban caladas ou, aínda peor, facían ademán
de repetiren o mesmo guión que Washington utilizou co gallo do ataque a Libia.
De facto, moitos dos que agora condenan unha, cada vez menos, posíbel agresión
non tiveron reparos en serviren de altofalantes desa versión hollywoodense que
nos falaba dunha revolución en marcha na Libia. No anterior blogue Estoutras xa falamos sobre isto, por
exemplo nesta entrada.
Ao toque de corneta dos
EUA, saltan agora moitos dos que calaron durante dous anos de asasinatos
masivos, violacións e crimes de todo tipo practicados por mercenarios pagados e
adestrados por eses mesmos EUA, o resto de potencias occidentais e os seus
aliados retrógrados das monarquías árabes.
Non contentos con marcharen
ao ritmo que marcan os imperialistas, renuncian a construción dun discurso
propio cementado nos postulados antiimperialistas para, como dicía, basearen a
súa oposición á agresión contra Siria na réplica dos argumentos dos atacantes,
principalmente o uso de armas químicas e a lexitimidade internacional. Tal como
a xarda boubexa que traba na besbello ao tempo que o catueiro lle atravesa o
padal.
Armas químicas
Embora todos os datos
indicaren o contrario, o feito de o Goberno sirio usar armas químicas en
absoluto ten de variar a posición contraria a calquera ataque sobre o país.
Perante unha agresión externa, apoiada ou non polas forzas máis reaccionarias
do interior, un pode botar man de todo o que teña. Na defensa da soberanía o
único ilegal e prohibido é a capitulación.
As bombas de toda a vida
seica son flores inofensivas en canto o debate verbo das armas químicas salta á
praza. A hipocrisía verbo deste armamento é tal que seica a vítima tería que
agradecer que un tradicional obús entrase pola fiestra da casa a destripar
todos os membros da familia. Un masacre privilexiado, absolutamente legal e
civilizado. Nada a ver cunha morte por ataque químico.
O emprego ou non de armas
químicas é unha cuestión absolutamente intranscendente á hora de nos
posicionarmos neste ou noutro conflito onde a soberanía se vexa ameazada polo
apetito imperial, ou onde as forzas reaccionarias queiran esmagar os avanzos
populares. A historia está inzada de exemplos. Sen temos que nos remontar aos
espartanos, mudaría a nosa opinión sobre a Revolución Soviética que fose certo
o emprego de armamento químico, evidentemente moito máis rudimentario que o
actual, por parte dos bolxeviques contra dos exércitos verdes durante a guerra
civil rusa? Vai ser que non.
Para alén das razóns
expostas, edificarmos o discurso antiguerra sobre a negación do uso destas
armas polo Goberno é una perda de tempo e unha garantía de derrota. De que vale
coñecermos a “verdade auténtica” e divulgala nos nosos medios, terribelmente
minoritarios, se a versión hexemónica, a “verdade fabricada”, vai ser a
impulsada, na nosa área xeográfica, polas grandes empresas informativas
propiedade dos plutócratas occidentais? Aínda peor, a estes medios masivos
temos de engadirlles un bon feixe de medios “alternativos” que, disfrazados de
informadores para a rebelión, na práctica defenderon o xenocidio libio e buscan
agora outra en Siria.
De acordo, eu podo sentirme
ben ao me informar sobre Siria na páxina al-Manar,
por exemplo. Mais son consciente de que a práctica totalidade das persoas coas
que hoxe me cruce están debidamente desinformados por medios como a TVG, La
Sexta, La Voz, Público ou Galicia Confidencial. E no mellor dos casos, polo Gara ou polo seu Kaosenlared predilecto.
Unha cousa é aproveitar o
discurso antiimperialista para denunciarmos as mentiras imperialistas e outra
ben distinta, facermos destas mentiras o cerne da nosa argumentación.
Legalidade internacional
Nas congostras polas que
camiñan de vagar as posicións contrarias á guerra, fronte as autoestradas en
que circula a versión oficial, belicista e criminal, achamos un argumento contra
a guerra que destapa o carácter reformista, antirrevolucionario e
proimperialista de moitas voces que soben ao sollo do carro antiimperialista. Tal
argumento non é outro que se opor á guerra por ser estar “ilegal” ao non contar
coa aprobación da “comunidade internacional”, representada esta pola ONU,
organización que é taboleiro de xadrez onde imperialistas de aquén e de alén
sacrifican peóns para salvaren o seus reis.
Pretende a ONU dar leccións
de ética e moral? Unha organización que, cos votos entre outros de ERC e o
Bloco de Esquerdas portugués, aprobou o xenocidio libio. Pode un
antiimperialista dar lexitimidade á ONU e basear o seu discurso no que esta
poida dicir? Ademais, que pasaría se a ONU en calquera momento muda de postura
e di si ao ataque? Daquela sería correcto o bombardeo sobre Siria?
Porque, non nos enganemos,
os gobernos que agora vetan esta posibilidade modulan a súa posición exclusivamente
en función dos seus intereses económicos. E no taboleiro de xadrez estes
intereses poden trocar após un simple movemento de peza. Que ninguén sexa tan
iluso como para ver un pouso do pasado antiimperialista na actual negativa do
Goberno ruso a un ataque (directo) sobre Siria.
Concluíndo
Desde hai máis de dous
anos, miles de mercenarios e voluntarios relixiosos de 80 países, adestrados,
armados e protexidos polas potencias occidentais e árabes, están a causar o
maior dano posíbel a Siria, a provocaren un éxodo de centos de miles de persoas
e o asasinato de milleiros.
Queren acabar cun dos poucos
muros de contención do imperialismo occidental e do criminal sionismo. Queren
varrer do globo un dos poucos focos de apoio con que conta a Resistencia
Palestina.
Perante esta realidade,
nada importa o uso ou non de armas químicas e moito menos o que diga ou deixe
de dicir a putrefacta ONU.
VIVA SIRIA SOBERANA!
MORTE AO IMPERIALISMO!