Willi Sitte, máximo respecto para o artista que non se vendeu

A industria cinematográfica occidental sempre botou man dunha lente grisalla para representar calquera cidade do antigo campo socialista. Poalla, friaxe de vez e ceos encapotados conforman a simboloxía climatolóxica da ideoloxía socialista creada polo inimigo. Ambiente inhospitalario concorde cunha estrutura socio-económica deshumanizada... Ou tal é o que nos tenta facer crer a burguesía desde hai unha chea de lustros.

Malia a simpleza da ecuación, esta non deixa de ter notábel suceso. Coido non exaxerado falarmos dun imaxinario colectivo que reproduce a seguinte dicotomía: por unha parte, unha economía “libre”, garante da “democracia”, que impulsa as persoas que “arriscan”, que “emprenden", á forza ten de producir unha arte “fresca”, “anovadora”, xenial, sen valados a coutaren o desenvolvemento creativo... Pola outra, ás avesas, a economía planificada e controlada polo Estado, propia dun sistema socialista, dará lugar a creacións limitadas polo ríxido xustillo do aparello burocrático, con parruma no canto de alma e co único obxectivo, xaora, de renderen culto aos líderes, sendo os artistas como aquel Gletkin, o robot “leninista” creada polo choranabizas de Arthur Koestler no seu Darkness at Noon.

Willi Sitte, e así nolo aprenden desde os escasos obituarios aparecidos na prensa burguesa, era un destes últimos.

Mais nós, comunistas, teremos algo que dicir deste razoamento tan rañón, non si? Aínda que coido abondo mencionar a expresión “clases sociais” e facer unha poucas preguntas para botarmos ao caldeiro do lixo tan repetida argumentación. Por exemplo: que clase acude á ópera ou ao teatro nos países capitalistas?, e nos antigos países socialistas?; a que clase pertencen os directores cinematográficos ou os pintores nos países capitalistas?, e nos socialistas?; que clase se ve representada nas obras artísticas dos países capitalistas e cal nos socialistas?; e sobre todo, que intereses de clase defende a arte nos países capitalistas e cales nos antigos socialistas?

Por que esta zuna contra Willi Sitte? Simple, porque non se vendeu. Fiel sempre ao seu país de adopción, a República Democrática Alemá, e ao socialismo, as súas conviccións foron sempre tan rexas como a cerna do buxo. E ben doado que tiña conseguir o renome, os cartos e o luxo que a tantos traidores outorgaron os capitalistas. Mais que mellor pago e que maior luxo que o respecto e recoñecemento do pobo traballador alemán e da militancia popular de todo o mundo?

Puido ser como o nazi-tsarista Solzhenitsyn, elevado aos altares das deidades da “Democracia” polos “seus” libros, compilacións de recortes dos máis reaccionarios xornais daqueles exiliados fascistas que puideron liscar a lume de biqueira do campo socialista. Libros que, aínda hoxe!, constitúen fontes fiábeis para os historiadores burgueses.

Ou puido pasar ao Occidente e ser como o chotas de Orwell, quen mentres subministraba listaxes de comunistas escribía obras menores convertidas en clásicos da literatura universal por obra e graza do aparello de propaganda capitalista.

Si, é certo que os gañadores escriben a Historia, como tamén é indubidábel quen está a gañar agora. Polo que na Historia da Arte oficial, a que se ensina nos liceos e facultades, Willi Sitte aparecerá, moi brevemente, na lista de artistas “institucionais”, “burócratas” e demais cualificativos que ben coñecemos. Mais cando a viradeira entre en funcionamento, cando os pobos -e non o imperio- fagan a Historia, cando as clases traballadores -e non a burguesía- escriban a Historia da Arte, daquela haberá que dedicar un capítulo principal aos artistas que, como Willi Sitte, primaron o pobo fronte ao peto. Para elas e eles, o noso máximo respecto. 

Grandes asulagamentos no Po

Homenaxe a Lenin

O Cortexo

Obreiro químico no posto de control

Sobreviventes