“O camiño que me conduciu ao leninismo”. Ho Chi Minh

«Xusto despois da primeira guerra mundial traballaba como asalariado en París, como deseñador de antigüidades chinesas (fabricadas por unha firma francesa). Naquela época, distribuía acotío propaganda denunciando os males causados polo colonialismo. Defendía daquela a Revolución de Outubro simplemente por unha especie de simpatía espontánea, sen chegar a comprender aínda toda a súa importancia histórica. Amaba e respectaba a Lenin só por ser un grande patriota que liberara os seus compatriotas; non lera naquela época ningunha das súas obras.

Afiliárame ao partidos socialista francés simplemente porque aqueles Messieurs-Dames (así chamaba eu aos camaradas do Partido) testemuñaran simpatía pola loita dos pobos oprimidos. Non comprendía aínda o que era un partido, un sindicato, o que significaba socialismo ou comunismo.

Nesa época, nas seccións do partido socialista discutíase con vehemencia por saber se había que continuar na Segunda Internacional ou crear unha Internacional Dúas e Media, ou adherirse á Terceira Internacional de Lenin. Asistía regularmente a todas as reunións, dúas ou tres veces por semana. Escoitaba atentamente todas as intervencións. Ao principio non comprendía todo. Por que discutir con tanto encarnizamento? Coa Segunda Internacional, ou a Internacional Dúas e Media, ou a Terceira, ben se podía levar a cabo a revolución. Por que tanto empeño en discutir? Aínda quedaba a Primeira Internacional. Que fora dela?

O que eu ardía en desexos de saber –e precisamente do que non discutía nestas reunións- era: Cal era a Internacional que apoiaba a loita dos pobos oprimidos?

Formulei esta cuestión nunha das reunións, para min a máis importante: Uns camaradas responderon: a Terceira Internacional, e non a Segunda. E un camarada deume a ler as Teses de Lenin sobre o problema das nacionalidades e dos pobos coloniais, publicadas en L’Humanité.

Nestas teses había termos políticos difíciles de comprender. Porén, despois de lelas e relelas varias veces, fun quen de comprender o esencial. As teses de Lenin provocáronme moita emoción, moito entusiasmo, moita fe, e axudáronme a ver os problemas con claridade. Foi tanta a miña ledicia que chorei. Só no meu cuarto, exclamei como se estivese perante unha inmensa multitude: Queridos compatriotas, oprimidos e miserábeis! Isto é o que necesitamos, este é o camiño da nosa liberación!

Desde ese momento depositei toda a miña confianza en Lenin, na Terceira Internacional.

Antes eu só escoitaba; todos semellaban cheos de razón, e non me decidía a darlla ou quitarlla a este ou ao outro. Mais lanceime tamén á discusión após ler as teses de Lenin. Interviña con paixón. A despeito do meu insuficiente dominio do francés, que non me permitía expresar totalmente as miñas ideas, enfrontábame con forza a todos aqueles que se opuñan a Lenin, á Terceira Internacional. O meu único argumento era: Camaradas, de non condenardes o colonialismo, de non axudardes os pobos oprimidos, que clase de revolución pretendedes levar a cabo?

Xa non me contentaba con participar nas reunións da miña sección, senón que tamén acudía ás outras seccións a defender as miñas opinións. Debo engadir que os camaradas Marcel Cachi, Vaillant-Couturier, Monmousseau e moitos outros me axudaron a comprender moitas cousas. Finalmente, no Congreso de Tours votei con todos estes camaradas pola adhesión á Terceira Internacional.

Ao principio foi o patriotismo e non o comunismo o que me impulsou a crer en Lenin e na Terceira Internacional. Pouco a pouco, avanzando paso a paso, no curso da loita e combinando o estudo teórico do marxismo-leninismo co traballo práctico, cheguei a comprender que só o socialismo e o comunismo poden liberar os oprimidos e os traballadores do mundo.

No Vietnam, como na China, a lenda fala dun saco máxico; cando un tropeza con grandes dificultades, abonda abrir o saco para atopar a solución. Para os revolucionarios e o pobo vietnamitas, o marxismo-leninismo constitúe non só un saco máxico, non só un compás, senón un verdadeiro sol que ilumina o camiño até a vitoria final, até o socialismo e o comunismo.»

Ho Chi Minh, L’Echo du Vietnam, París, 1960. 

Citado en Jean Lacouture, Ho Chi Minh,. Alianza Editorial, 1968.