Aqueloutras: Porque me peta e quero e dame a gaña

A botar man do coñecido verso do bardo celanovés, enceto este proxecto informativo que, como o seu ascendente Estoutras, presenta dous marcos que delimitan o seu lugar ideolóxico: a defensa do socialismo, como máxima formulación dos intereses da clase obreira e do resto de clases traballadoras; e a loita pola liberación nacional, obxectivo dunha nación dependente como é Galiza.

Se o Celso falaba sen hipocrisías á hora de se aliñar coa lingua galega face aos patufos desleigados, a Aqueloutras, coa modestia de quen se sabe pequeno e recente, mais coa forza do que é necesario, tamén lle peta, tamén quere e tamén lle dá a gana formar no crebaondas colectivo, mais aínda cativo, que tenta contrarrestar esa galerna informativa burguesa que quere, a parafrasear Malcolm X, que odiemos o oprimido e amemos o opresor.

Nesta época de crise sistémica do capitalismo, a oligarquía recarga as metralladoras ao tempo que preme o botón de máxima potencia do espremedor da explotación. Facéndolle fronte, por agora dominan as loitas reformistas, lideradas por reformistas e auspiciadas por teóricos reformistas. Velaí o grande reto do movemento comunista, dos marxista-leninistas. O reto de transformarmos esas loitas en combates políticos revolucionarios. De cambiarmos os tambores e as tarteiras por gadañas e martelos pneumáticos. De desmarcarmos eses líderes que pulan pola falacia dun capitalismo “de rostro humano”, e producirmos dirixentes obreiros e comunistas. Soterrarmos no lixo as teorías dunha “mellor xestión” deste sistema explotador e rescatarmos do foso do esquecemento os textos de Lenin, do Che ou do innomeábel, Iosif Stalin.   

No entanto, todo isto só será posíbel co medre cuantitativo e cualitativo das organizacións comunistas en todas as nacións do mundo. Organizacións fortemente ligadas entre si para os combates comúns, e cunha total independencia para a adaptación ás súas realidades nacionais, ás súas realidades concretas.

Achéganse tempos moito máis duros, tempos en que as loitas serán a morte. Nin nas grandes alamedas de Neruda, nin nos carreiros máis lamacentos, haberá farois abondo. Do noso traballo dependerá que, cando a hora chegar, deles colguemos nós ou os parasitos burgueses.